برای من که قریب به یک دهه از دوران نوجوانی و شروع جوانی‌ام در شهرستان کوچکی در شمال ایران انباشته از تجربه‌هایی ناتمام از آشنایی با شاعرانی از جنس دبیر کرم‌دخت، عالیزاده و رضازاده و رضائیان و... بود، انتشار مجموعه شعر جوانمرگنامه «علی یاغی‌تبار» از لذتی دوچندان برخوردار است، چه آن که به نوعی تداعی «عصرهای یک‌شنبه‌ی شاعرانه‌ای» است که ناشاعرانی چون من به لذت هم‌نشینی‌ها و غزل‌خوانی‌های این بزرگان گمنام!! درس و کتاب را به گوشه‌ای می‌افکندیم و پا در کلاس دیگری می‌نهادیم که اگرچه دبیری از جنس مدرسه داشت (دبیر کرم‌دخت) اما بی‌اغراق لذتی ناگفتنی در کلاسش موج می‌زد لذتی از «افسون شعر».
این میان آشنایی من با «علی‌اکبر یاغی‌تبار» اگرچه دیرهنگام‌تر از بقیه‌ی شاعران بابلسر بود، اما سبک خاص شعری و نیز نوع نگاه او به محیط از جذابیتی خاص برای من برخوردار بود.