در جهان تاریخ، ادیان بصورت ایدئولوژی گروه‌ها، گروه‌هایی که منافع گوناگون و گاه متضاد داشته‌اند، در آمده‌اند. هرگاه تقابل بین این گرو‌ها تا حد تخاصم و تضاد می‌رسید، ایدئولوژی‌های مذکور نیز کارکرد‌ها متضاد ایفا می‌کردند.

شریعتی، در فلسفه، تاریخ دین را به دین شرک و دین توحیدی تقسیم کرده و آورده است؛ دین شرک در تاریخ به دو شکل حرکت دارد: اول به شکل مستقیم خودش که در تاریخ ادیان می‌بینیم یعنی دین مهره‌پرستی، بعد تابوپرستی]کذا فی‌الاصل[، بعد ماناپرستی، بعد رب‌النوع پرستی، بعد چند خداپرستی، بعد ارواح پرستی، بعد به شکل خداپرستی. این سلسله دین شرک است در ادیان؛ اما اینها اشکال آشکار دین شرک است. دوم شکل پنهانی دین شرک است که از همه خطرناک‌تر و موذی‌تر است و تز همه به بشریت و به حقیقت بیشتر آسیب رسانده است. این شکل پنهانی دین شرک پنهان شدن در زیر نقاب توحید است. پیغمبران توحید تا بر‌می‌خاستند و در برابر شرک می‌ایستادند، شرک در برابرشان می‌ایستاده. این پیغمبران اگر پیروز می‌شدند و شرک را به زانو در می‌آوردند، در آن صورت شرک در پوست خودش و پیروان و جانشینان و ادامه‌دهندگان آن به زندگانی پنهانی خودشان ادامه می‌داده‌اند. این است که می‌بینیم بلعم با عور در برابر موسی و در برابر نهضت موسی از میان می‌رود، به صورت خاخام‌های دین موسی و به صورت فریسیان که قاتل عیسی هستند، در می‌آیند.

نوشته شده در جمعه 89/8/28ساعت 12:49 عصر توسط سارا نظر تو چیه؟ ( ) |