پيام
+
...پشتش سنگين بود و جاده‌هاي دنيا طولاني مي‌دانست كه هميشه جز اندكي از بسيار را نخواهد رفت.
آهسته آهسته مي‌خزيد، دشوار و كُند؛ و دورها هميشه دور بود.
سنگ‌پشت تقديرش را دوست نمي‌داشت و آن را چون اجباري بر دوش مي‌كشيد.
پرنده‌اي در آسمان پر زد، سبك؛ و سنگ‌پشت رو به خدا كرد و گفت: اين عدل نيست، اين عدل نيست.
!i!i!iSIAH POOSH!i!i
89/11/29
سارا زيبايي
كاش پُشتم را اين همه سنگين نمي‌كردي. من هيچ‌گاه نمي‌رسم. هيچ‌گاه.
و در لاك سنگي خود خزيد، به نيت نا اميدي...
خدا سنگ‌پشت را از روي زمين بلند كرد. زمين را نشانش داد. كُره‌اي كوچك بود
و گفت: نگاه كن، ابتدا و انتها ندارد. هيچ كس نمي‌رسد !
سارا زيبايي
چون رسيدني در كار نيست. فقط رفتن است.
حتي اگر اندكي. و هر بار كه مي‌روي، رسيده‌اي.
و باور كن آنچه بر دوش توست، تنها لاكي سنگي نيست، تو پاره‌اي از هستي را بر دوش مي‌كشي؛ پاره‌اي از مرا.
خدا سنگ‌پشت را بر زمين گذاشت... .
ديگر نه بارش چندان سنگين بود و نه راهها چندان دور.
سنگ‌پشت به راه افتاد و رفت، حتي اگر اندكي؛ و پاره‌اي از «او» را با عشق بر دوش مي كشيد.